ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ SITE ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ"
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_23/10/2011_460313Απεργιακές ιστορίες στις αίθουσες...
Της Μαριλης Μαργωμενου
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)
Στο κτίριο 12, η πράσινη πορτούλα είναι ανοικτή: «Σύλλογος Δικαστικών Υπαλλήλων Αθήνας» γράφει το ταμπελάκι. Μέσα στο μικρό γραφείο κανείς. Στη βιτρίνα στο βάθος, μια σειρά τρόπαια: μια χρυσή μπάλα, ένα κύπελλο, μια ασημένια ρακέτα… Μια φωνή πίσω μου: «Από τις εννέα μέχρι τις δώδεκα, ε; Μη μας καπελώσουνε, το νου σου!». Ο μισοφαλακρός κύριος με μαύρο τζάκετ φωνάζει στο κινητό, με μένος οπλαρχηγού. «Τώρα που είναι αιφνιδιασμένοι θα χτυπήσουμε!». Οργανώνοντας την επόμενη αιφνιδιαστική στάση εργασίας, χώνεται μεσ’ το καμαράκι των δικαστικών υπαλλήλων.
Μετά την μπάλα και τα κύπελλα στο τένις, τώρα ετοιμάζονται να πρωτεύσουν στο παιχνίδι της επανάστασης – και όχι μόνο οι δικαστικοί: οι δικαστές αποφάσισαν πως θα εργάζονται απ’ τις 9.00 ώς τις 12.00, και μετά θα κάνουν στάση εργασίας ώς τις 3.00. Στην Ευελπίδων, με την αποχή των δικηγόρων, με τις στάσεις των δικαστικών, με την επανάσταση των δικαστών, κανείς πια δεν ξέρει αν θα δικαστεί.
Μικρές αγγελίες
Περιμένοντας την ώρα της επανάστασης, τριγυρίζω στα σπιτάκια της Θέμιδος. Στους τοίχους, σκασμένη μπογιά και αγγελίες: «Συστέγαση προσφέρεται με 185 ευρώ», «συνταξιούχος δικηγόρος προσφέρει το γραφείο του», «πωλούνται έπιπλα δικηγόρου», «Ευκαιρία! Πολιτική Δικονομία Κιτσικόπουλου, τόμοι 10». Δεν φταίει η κρίση. Χρόνια τώρα τα χαρτάκια είναι άναρχα κολλημένα παντού, κάτι σαν το Τείχος των Δακρύων των ελληνικών δικαστηρίων.
Στο πινάκιο της αίθουσας 4 στο Ζ΄ Τριμελές, διαβάζω την υπόθεση κάποιου που δικάζεται απ’ τον Μάρτιο του 1996. Αν είχε κάνει παιδί αντί για έγκλημα, τώρα θα ήταν 15 χρόνων. Ξαφνικά, έξω απ’ το κτίριο 8, ένα παράξενο σούσουρο. Κοιτάζω το ρολόι μου: ο λεπτοδείκτης αγγίζει το 12. Είναι η ώρα που κανονικά αρχίζει η στάση των δικαστών.
«Τρέχα Γιώργο, δικάζει αυτός, δεν καταλαβαίνει τίποτα!», ακούω μια κυρία να φωνάζει στο κινητό της έξω απ’ το κτίριο 8. Οι ξανθές της μπούκλες αναπηδούν απ’ την ένταση. Στα δρομάκια των δικαστηρίων, πανικός. «Εχω έδρα! Εχω έδρα!» τσιρίζει η κοπέλα που με σπρώχνει σα να παίζουμε κι οι δύο αμερικανικό ποδόσφαιρο, κι εκείνη να περιμένει την πάσα απ’ τον κουόρτερμπακ. Ανθρωποι παρατάνε το τραπεζάκι στο κυλικείο με τον καφέ μισοπιωμένο και τρέχουν να δικαστούν. Ενας μουσάτος κάνει σλάλομ στα δεντράκια να αποφύγει το καρότσι με τις δικογραφίες που του κλείνει τον δρόμο. Και στις αίθουσες, για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά, παρακολουθούμε την απονομή δικαιοσύνης σε ταχύτητα τούρμπο.
Στο Κτίριο 8 στην αίθουσα Ζέρβα, το πινάκιο έχει 59 υποθέσεις, κι ο δικαστής που είναι τώρα στην 47η έχει βαλθεί να τις τελειώσει όλες στο επόμενο δεκάλεπτο. «Απέχει η δικηγόρος». «Αναβολή». Τέσσερις λέξεις, και πάμε στην υπόθεση 48. «Πότε θα δικαστώ;» τολμά να ψελλίσει ο κατηγορούμενος. «Θα πάρετε κλήση», του κάνει κάπως ενοχλημένο ένα απ’ τα μέλη της έδρας. Το καστ της επόμενης δίκης, έχει ήδη παραταχθεί. «Απέχει ο δικηγόρος μας». «Αναβολή!».
Το ρεκόρ
Υπόθεση 49. Ο δικαστής κυνηγά με αξιώσεις το παγκόσμιο ρεκόρ στην ταχύτητα απονομής δικαιοσύνης. Δώδεκα λεπτά μετά, είναι ήδη στην υπόθεση 58, μια πριν από το τέλος. Συνολικά έχει δικάσει 58 υποθέσεις σε 3,5 ώρες! Μοιάζει εξαιρετικά ικανοποιημένος με τον εαυτό του, αλλά τότε ακριβώς, πέφτει στο ζονκ των δικαστηρίων. «Αναβολή;» ερωτάται ο τελευταίος δικαζόμενος. «Οχι, εγώ θέλω να σας τα πω!», απαντά για μεγάλη δυστυχία του δικαστηρίου. «Μα ο δικηγόρος σας;...». «Δεν θέλω δικηγόρο! Να τα πω θέλω». Εν τω μεταξύ, απ’ τις δίπλα αίθουσες οι δικαστές βγαίνουν ένας - ένας και μοιάζουν πανευτυχείς αφού χωρίς να χρειαστεί να στασιάσουν, μπορούν τώρα που ανέβαλαν ό,τι υπόθεση είχαν, απλώς να αποχωρήσουν...
Φόρουμ 
Αναζήτηση 
Εγγραφή 
Σύνδεση 
Παρ Οκτ 28, 2011 9:46 am
